بارها احساس مي كنيم از پا افتاده ايم. اين حال از آن روست كه با سرچشمه ي نيرو و الهامي كه درون ماست، مرتبط نيستيم. حيات درونمان تشنه است. در دنياي ظواهر زندگي مي كنيم: همه چيز سايه است، حضور ندارد، واقعي نيست. براي يافتن نيرو و حيات به سايه ها مي چسبيم. آنها مدتي كوتاه ما را هيجان و انگيزه مي دهند. اما نيروي لازم برا رويارويي با نبرد زندگي، تسلط بر خواسته هاي جسم و اميال افسارگسيخته كه ما را به طوفانهاي تكبر و احساسات نامطلوب مي كشانند به ما نمي دهند. نيرويي تازه لازم است. پس بياييد ارتباط را با روحمان پرورش ذهيم. بايد هر روز فرو رفتن رد سكوت را تمرين كنيم. بايد هر روز فردي نيازمند را عاشقانه ياري دهيم.